De US route 1 is een van de oudste doorgaande wegen in de Verenigde Staten en loopt van de Canadese grens tot het zuidelijkste puntje van Florida. Die hele weg gaan rijden, omdat hij daar nu eenmaal ligt, was het idiote plan dat mijn vrouw en ik hebben opgepakt.
De US 1 is heel wat anders dan de gebruikelijke toeristische bestemmingen in de VS, de nationale parken, de karakteristieke steden, de mooie stranden. Deze trip is niet voor watjes. Hij gaat door industriegebieden, door lelijke stukken afbraak, door achterbuurten en langs honderden autodealers en fastfoodrestaurants. En door veel dorpen en steden, inclusief New York City.
Het zuidelijke deel loopt dwars over het platteland van de Confederate States, met herinneringen aan de Amerikaanse burgeroorlog, langs katoenvelden en perzikboomgaarden. De US 1 is met recht de main street van Amerika.
Het begin
De US 1 begint weinig imposant op een oude stalen brug over de St Johns River in Fort Kent in de staat Maine. De dienstdoende douanier is zo vriendelijk om het bordje aan te wijzen, midden op de brug, precies daar waar de grens tussen de Verenigde Staten en Canada loopt. Dat bordje markeert het beginpunt van de US 1. Ons plan om die hele US 1 te gaan rijden tot aan Key West in Florida ontmoet slechts schouderophalen. Rare buitenlanders…
De US 1 eindigt in Key West, het zuidelijkste puntje van de staat Florida. We maken natuurlijk ook een foto van het bordje ‘End of US 1.’ Key West is sfeervol, vol met muziek en kunst, zoals alle reisgidsen beloven, maar wij zijn te blasé – of is het reis-moe of nieuwe-indrukken-moe? – geworden om het te waarderen na al die mijlen en al die dagen in de beperkte ruimte van een huurauto.
Was het echt zo idioot om de US1 in zijn geheel te rijden, een beetje wat douanier Cyr, aan het begin van de trip, aan de grens met Canada in Fort Kent, met zijn lichaamstaal uitdrukte? Ja, het was absoluut idioot. We hebben er een maand over gedaan, maar wat een fantastisch avontuur!
Al op de eerste dag krijgen we een goed besef van de uitgestrektheid van dit land en daarmee de enormiteit van de aan onszelf opgelegde taak. Het GPS-systeem in onze huurauto geeft een astronomisch getal als afstand tot Key West.
Na een paar dagen merken we op dat tussen alle zakelijke aanwijzingen er één zin is die onze vrouwelijke stem heel bijzonder uitspreekt: “At the end of the road…” (en dan gevolgd door “links” of “rechts”). Eigenlijk zegt ze: “At the èèènd of the roawd…”
‘Dat klinkt zo zwoel omdat ze de ‘e’ van ‘end’ een beetje uitrekt terwijl haar stem omlaag gaat en omdat ze een ondeugende ‘w’ weet te persen in het woord road.’
‘Zwoel? Veel meer dan zwoel, zeg maar gerust plakkerig.’
Verkeerd gereden
In Massachusetts verandert de US 1 van een lieflijke landweg in een brute snelweg. Buitenwijken vliegen aan de auto voorbij en zo rijden we zesbaans dwars door Boston. We zijn ver voorbij het centrum gereden, alle moeite doend om de US 1 te blijven volgen. Dat kun je hebben met zo’n plan. Er is een American Football wedstrijd gepland voor de dag erop en er is nauwelijks een kamer te krijgen. Met spijt in het hart besluiten we om door te rijden, elkaar en Boston belovend nog eens terug te komen voor een echt bezoek.
‘Je zit verkeerd.’
‘Hoezo? Er zijn hier geen zijwegen, kijk maar op de GPS.’
‘Daar komt een bord aan… US 6, hoe kan dat nou?’
‘Ach, dat heb je verkeerd gezien, daar stond vast US 1 op.’
‘Ik zag het getal 6.’
‘Welnee, we reden te hard, je zult het wel verkeerd gezien hebben.’
‘Ik weet wat ik heb gezien en ik heb een 6 gezien.’
‘Kijk dan eens op de kaart of er hier een US 6 loopt.
Kaartgeritsel.
‘De US 6 loop recht naar het westen, naar Hartford in Connecticut. Wij moeten naar het zuiden.’
Het regent. Het is ongezellig. Binnen en buiten de auto. We stoppen bij een benzinestation en bestuderen de kaart. We zijn 30 mijl afgedwaald.
‘Wat doen we nu?’
‘Als we ons plan willen uitvoeren, moeten we dat hele eind terug naar Providence en daar de US 1 weer oppikken.’
‘30 mijl terug over deze rotweg door dit rotweer?’
Stilte.
Nog meer stilte.
‘Dit is Rhode Island, pas de 4de staat die we aandoen. Van de 15. Gaan we nu het doel al opgeven om de hele US 1 te rijden, elke meter van die verdomde US 1….?’
‘Het is niet onze schuld. Het stond gewoon slecht aangegeven in Providence.’
‘Precies, het is niet onze schuld en we zeggen tegen niemand dat we een stukkie US 1 hebben overgeslagen.’
Politieauto aangetikt
De US 1 voert dwars door New York, eerst door de dure voorsteden en dan via de Bronx en het Noordelijkste puntje van Manhatten door naar de voorsteden in New Jersey. In de Bronx zien we overal grote bruine woonblokken en neonverlichting op de winkelpuien. Verkeer. Ronkende bussen. Koeriers-met-een-doodwens op de fiets. Herrie. Stoplichten. Miezerregen. Lawaai. Kruisend en snijdend verkeer, nog meer stoplichten. Een zee van gele taxi’s. Neon. Nog meer lichten, rode lichten. RODE LICHTEN!
We maken een noodstop achter een politieauto en we tikken net zijn achterbumper aan.
Nadat we de papieren van de huurauto en ons roze rijbewijs hebben laten zien, we uitgelegd hebben dat we toeristen zijn en we hebben geconstateerd, samen met de agent, dat er geen schade is, worden we heengezonden met een vaderlijke waarschuwing.
Dat we midden in New York een politieauto hebben aangereden zal nog lang blijven terugkomen in onze levensverhalen.
Het bordje bij de dealer
In Bladensburg, halverwege Baltimore en Washington lopen we het terrein op van een tweedehands autodealer omdat we tussen twee auto’s een historisch bord ontwaren. We lezen dat Bladensburg een plaatsje heeft gekregen in de geschiedenis omdat 55 honderd van de best getrainde troepen van Generaal Washington op deze plek niet in staat bleken een zootje zwaar vermoeide, gedeeltelijk gewonde en eerder verslagen Engelse troepen tegen te houden, die vervolgens maar zijn doorgelopen naar Federal City (de oorspronkelijke naam van Washington) en het Witte Huis en het Capitool in de fik hebben gestoken. Dit verhaal past niet goed in de Heroïsche Grote Verhalen van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog en moet het dus moet doen met een klein bordje tussen de gebruikte auto’s.
Achter ons horen we: ‘Wat kan ik doen om jullie vandaag in die auto weg te laten rijden?’
We kijken verschrikt om en staren in het gezicht van een glimlachende autoverkoper met cowboyhoed. We leggen uit dat we het historische bord aan het lezen zijn, maar hij merkt op dat dat geen belemmering hoeft te zijn voor de aankoop van de Chevrolet die ernaast staat. We hoeven maar te zeggen wat we willen en hij gaat het waarmaken.
‘No money down, no credit check, easy payment plan, low interest loan, high trade-in, zeg het maar!’
Desondanks zien we af van de aanschaf van deze Chevrolet.
Lunchen in de VS
De lunch is onze belangrijkste maaltijd van de dag. De bijrijder-van-dat-moment besteedt veel tijd online om langs de weg vóór ons een mooi lunchadres te vinden. Verhalen over slecht eten in Amerika zijn echt onzin.
Natuurlijk sta je overal in Amerika (en langs de US 1 in het bijzonder) kniediep in de hamburger- en gefrituurdekip-tenten, maar met een beetje zoeken kom je op de mooiste plekken in restaurants met goed en afwisselend eten, soms hele verrassende menu-items en vaak ook de traditionele keuken van de regio. Zo zijn we in korte tijd grote liefhebbers geworden van fried green tomatoes, crab cakes en homemade peach cobbler.
Generaal Sherman (ja, de naamgever van die tank) was een generaal van de Noordelijke staten, die aan het einde van de Burgeroorlog steeds verder oprukte naar het zuiden. De generaal nam niet de moeite om Augusta, in de staat Georgia in brand te steken of te plunderen, hij liep er met zijn leger gewoon aan voorbij. Niet één schot had hij gericht op Augusta en de huidige bewoners zit dat nog altijd dwars. Stel je voor: niet eens de moeite waard gevonden worden om te plunderen!
Er is niets tussen Augusta en de grens met Florida. De US 1 is saai en recht en mijdt alle dorpen. We stoppen bij een katoenboerderij, die op borden langs de US 1 adverteerde met rondleidingen, maar die was om onduidelijke redenen dicht. We hoopten op een ontmoeting met een inboorling, een Southern Belle met zo’n mooi slepend zuidelijk accent of een oude boer met dubbele voornaam, Billy-Bob of Earl-Lee, om ons te vertellen over de dagen van bloeiende katoenplantages en perzik-boomgaarden. Maar er is niemand.
In North Miami loopt de US 1 langs de achterkant van de grote huizen aan de kust en de weg is het riool van de superrijke Gold Coast van Florida. Enkele mijlen landinwaarts is het mooie leven aan de Gold Coast lang niet zo mooi.
De US 1 voert alles aan en af wat de rijken nodig hebben of kwijt willen, maar er zijn ook allerlei pandjeswinkels, topless bars, bijzonder onappetijtelijke cafés, kerkhoven en kerken, tweedehands autohandelaren en autokerkhoven (soms is het verschil niet eens te zien). Alle toeristen rijden dan ook hetzij over de A1A, de prachtige met palmen omzoomde kustweg met subtropische vegetatie of over de I95 als ze haast hebben, maar wij niet, wij rijden door het riool.
Dit blogartikel is een (zeer) verkorte versie van het boek ‘Oostkust van Amerika, Roadtrip over de US 1, 14 korte verhalen en een romance,’ Behalve een veel uitgebreider reisverslag van de gehele tocht langs de US 1, leest u daarin ook een veertiental korte (fictie)-verhalen, gebaseerd op ontmoetingen met gewone Amerikanen langs de US 1 en bovendien een reisromance.
‘Oostkust van Amerika, Roadtrip over de US 1, 14 korte verhalen en een romance’
Wim van Teeffelen
ISBN 9 789 465 111 674 Softcover
Uitgever: Bij ons op de redactie, www.bijonsopderedactie.nl
€ 19,50
